smakowanie życia

Pawel Trybalski, zdjęcie archiwalne ze strony BWA w Jeleniej Górze.
Już nie mogłam doczekać się końca swojej własnej opowieści o wystawie, gdyż zdarzyło mi się przeżycie z cyklu odlotowych w inny świat. Rano, jakiś kilometr przed muzeum, zakopałam się w śniegu. Jak klasyczna poznanianka (!!!). Auto na lodzie nie podjechało pod górkę więc sprytnie postanowiłam się cofnąć - prosto w zaspę. Jadąc więc po południu do Michałowic duszę na ramieniu miałam, bo pada bez przerwy, a droga wąska i zakręty, że hej.
Dojechałam. Po prawej stronie w lesie, nieco poniżej szosy stoi zasypany śniegiem dom – architektonicznie śląski choć wysokością i stromizną dachu leciutko zbliżony do zakopiańskiego. Nie wjechałam na posesję, wszystko łącznie z bramką tonęło w zaspie. Zostawiwszy auto z rufą niebezpiecznie wysuniętą na pobocze, przedarłam się przez zaspy targając obrazy z wystawy. (Ta opowieść celem podkreślenia dramatyzmu sytuacji, nie mówiłam,ze mam grafomańskie skłonności ?)
- Dziecko, trzeba było zawołać, wchodź !!! Ciepła dłoń wyjęła mi z rąk obrazy, zdjęła palto… Jeśli mam tworzyć legendy (co ktoś mi kiedyś zarzucił) to niech będą o takich ludziach.
Paweł Trybalski.
Znam go od zawsze, tj. od studiów. Lubię surrealizm więc łatwo zapamiętałam polskiego reprezentanta nurtu. Tak przynajmniej został sklasyfikowany przez znawców.
- Kawa ? Zaparzę ci smoka, Saula Negra, popatrz tylko – podsunął mi pod nos wielką paczkę
- Nie, ja tylko na chwilę, dziś mam …
- Mowy nie ma, dyskusji nie ma, zostajesz, zaraz dostaniesz krupniku, Lidka !!!!
Przysiadłam na stołeczku przy rozgrzanej kozie. Na niewielkim stoliku pełnym rodzynek w srebrnej sosjerce, daktyli w maleńkim dziwnym naczyniu, jakichś innych przedmiotów nietypowych dla stołów, z fioletem drobniutkich dzwonków bezwstydnie w zimie kwitnących, wysypujących się ze srebrnej paterki na nóżce znalazło się miejsce na porcelanową filiżankę aromatycznej kawy. Lubię ten dom i ten zupełnie inny świat. Paweł zniknął w pracowni, pojawiła się jego żona – Lidka Sokal - Trybalska, malarka. Pani Lidka zwykle pojawia się na krótką chwilkę, wymienia informacje o ostatnich zdarzeniach, o coś zapyta i znika w czeluściach domu zostawiając gościa w ramionach gawędzącego Pawła. Maluje cykl „teatry uliczne” z odrobiną Chagalla w środku.
Tyle bajdurzę … chciałam oddać atmosferę tego domu. Nie da się. W związku z moimi skłonnościami do nadmiernego psychologizowania uznałam, że pokazywanie samych prac artysty to jedynie połowa. Najlepiej wraz z nimi pokazywać jego dom, pracownię, przyjaciół. Lubię sztukę ale sztuka to też człowiek, emocja, pasja i sposób tworzenia. Wolę ludzi od sztuki.
Kilka lat temu oglądając wystawę najnowszych prac Pawła Trybalskiego pomyślałam, że „się wypalił” – klasyczne określenie artysty, który popadł w rutynę, ćwiczy wirtuozerię techniczną a z obrazów nic nie wynika. Martwa sztuka. Tymczasem ? Obejrzałam grubo ponad 50 obrazów powstałych w trakcie wychodzenia z ciężkiej choroby, w tym cykl „obrazy z bulaja”. Dlatego, że obejrzałam Awatar a teraz te obrazy – mówię: to malarstwo jest jak przepiękny pejzaż filmu. Pewnie gdy pokażę je na wystawie, krytycznie patrzący rzekną – powiela scenografię filmową. Nie powiela, wizualizuje fantastyczną ale swoją własną naturę, malując ją od ponad roku, od czasu gdy podjął leczenie. Twierdzi, że nic mu tak nie pomaga żyć.
Oprócz zwykłych opowieści o tym co działo się ostatnio, obejrzałam 20-minutowy film, który nakręcił Grzegorz Pakulski. Niemal w całości wypełniony postacią i fascynującą opowieścią Pawła Trybalskiego. Ten człowiek czy opowiada o buciku z centrum Pompidou, czy o inkaskich pamiątkach, czy o chorobie robi to tak, że człowiek słucha z wypiekami na policzkach.
Wsłuchałam się dzisiaj jak mówi o malowaniu swoich obrazów, o inspiracjach. Nigdy nie mówi o ich treści, symbolice. To zostawia widzowi. Sam mówi o naturze, o ptakach, kamykach, świetle, o sprawach technicznych, malowaniu samym pigmentem – bo to nie rozmywa istoty barwy. Wyjmuje słoiczek z czymś białym
- A wiesz co to jest ? Biel z macicy perłopławów. Droga jak cholera, rzadko używam, efekt gwiaździsty.

http://www.galeria-bwa.karkonosze.com/wyst/past/tybmot/dzik.htm
http://eko.org.pl/kropla/archiwum/jesien99/trybalski.htm
Tak a propos...
"Nie istnieje żadna substancja, która by nie była Bogiem" – a zatem, substancja tworząca cały istniejący wszechświat i Bóg są całkowicie tożsame. Nie istnieje nic poza Bogiem, a wszystko, co istnieje, jest częścią Boga, istnieje jakby w nim samym. Bóg jest tożsamy z przyrodą, naturą, materią i są to tylko różne nazwy dla tej samej podstawowej substancji” Barucha (Benedykta) Spinozy 14 propozycja z cyklu panteizm racjonalistyczny.