Powojenne losy obrzeża (choć i Kotliny a nawet całych Ziem Zachodnich)

Opisałam piękno i funkcjonalizm, estetyczny sznyt bogatych właścicieli ziemskich i ich rozsądek gospodarzy, no i wyszedł mi prawie raj. Różnie bywało, wszak nie ruszam wojen i przemarszów wojsk z Turkami, lisowczykami, kozakami, Francuzami włącznie, pożarów, ucisku poddanych, zaraz nękających ludność, przepychanek politycznych, religijnych i narodowościowych oraz innych zmor społecznych. To było wtedy, do dziś zostały ślady imponującego, funkcjonalnego i estetycznego zagospodarowania terenu..
To co stało się potem urąga wszelkiej ludzkiej logice. Cóż, po wojnie nastała socjalistyczna siermiężność poprzedzona wczesno - komunistyczną nienawiścią do wszystkiego co obce więc złe, odwetowe nastroje, a potem długoletnia niepewność - wrócą te Niemce czy nie, lepiej zniszczyć by nie mieli do czego wracać. Wielkie folwarczne gospodarki, zamienione zostały w kołchozy, potem PGR-y, wszystko było wszystkich a więc niczyje, niech się niszczy… tak na całym obszarze Ziem Zachodnich.
Nie winię tamtych ludzi, takie czasy były, terror i ucisk, brak kasy i wiary w lepsze życie. Wyrwani z rodzinnych gniazd, przeszczepieni na ziemie obce kulturowo i pejzażowo, długo nie umieli się poczuć gospodarzami. Mieszkam tu od 1982. Gdy przyjechałam, było tu szaro, smutno i odrapanie. Ruszyło się dopiero na pocz. lat 90-tych, w końcu ludzie poczuli się na swoim i zrozumieli, że jak to będzie wyglądać - to od nich tylko zależy. (nie tylko lecz o zasadę mi idzie). Wiecie co ? Jestem patriotką, kocham swój kraj i życia poza nim nie wyobrażam sobie. Ale nie lubię swojego państwa. Czasem mam wrażenie, że powstało po to, by człowiekowi życie zatruć. Nie jest u nas łatwo.
W związku z nieufnym nastawieniem mieszkańców dawnych folwarków mieliśmy oczywiście masę przygód i rozmaitych nieprzyjemności. Ludzie od konserwatora – to najmniej przykre określenie naszej ekipy. Przy takim podejściu miejscowych, musieliśmy jedynie kiwać głową rozumiejąc utyskiwania na biedę, na brak nowych okien, zawalony płot przez który krowa polazła w szkodę, że z dachu się leje, że państwo im nie daje ani nie remontuję. Ileż to razy miałam ochotę wrzasnąć…
- panie, a kto tu mieszka ? Pan. No to weź pan te drabinę i przybij kawał papy na dziurę w dachu zamiast zrzędzić, że dziecku do łóżka woda leci. Nie rozumiałam tej mentalności. Tym bardziej, że w tym samym czasie wraz z mężem remontowaliśmy równie stareńką chałupę na własny zupełnie koszt…
Gdyby tylko to. Najczęściej brali nas za wysłańców niemieckich właścicieli. I tu dopiero zaczynały się schody…. Uciekaliśmy parę razy z obawy przed zbyt agresywną awanturą. Już nie pamiętam w jakiej miejscowości zajechaliśmy przed dworek wczesnym popołudniem. Trafiliśmy na suto zakrapianą libację. Podchmielony więc wyjątkowo bojowy gospodarz postanowił wykazać się przed kolegami. Najpierw nawrzucał nam ostro w dość niewybrednych słowach, potem zabierał się ochoczo do rękoczynów. Mój mąż ubzdurał sobie, że będzie łagodnie negocjował… i robił to.. bez skutku. Nie pomagały żadne tłumaczenia, już niewiele brakowało do bójki , gdy nagle gospodarz, z furią i nienawiścią w oku, zamarł w bezruchu… niemal widać było intensywną prace mózgu. Nagle ryknął
- Polak jesteś ??? Zobaczymy. Rotę śpiewaj ! Już !!!
I tu trzeba było refleksu mojego Grzeńka, stanął na baczność, pierś wypiął i swoim głębokim basem zagrzmiał....
- Nie rzucim ziemi skąd nasz ród…… oniemieliśmy wszyscy. Budujące. Potem, po szklance wódki dostaliśmy – jako rdzenni rodacy i tak zaopatrzeni, z narodem zaprzyjaźnieni, mogliśmy spokojnie do roboty ruszać. Impreza trwała dalej..