Odrobina prywaty czyli odpowiedź na apel panów z Gazety Wyborczej, by kobiety ujawniły czego oczekują od współczesnych mężczyzn (post wyłuskany)

Abstrahujac od wszelkich pięknych niuansów życia damsko-meskiego myślę, że tak kobiety jak i mężczyźni z naszego pokolenia (rocznik 58, + - 10 lat) nie bardzo umieją ustawić się do siebie w codzienności. Tradycja jeszcze żyje w nas dość mocno a już pojawia się nowe, do którego usiłujemy się dopasować. Coby nie mówić postawy z życia zawodowego w sporej mierze przenoszą się na sprawy domowe i stąd problemy z mijającymi się oczekiwaniami.
Przez stulecia facet był silny, opiekuńczy, zabezpieczał tyły kruchej kobiety i rodziny, nie dawał jej szans na wykazanie się na szerszym forum, a i ona też się do tego nie pchała. Otoczył się zamczyskiem tradycji, religii, konwenansów i zakazów i swoją rolę spełniał. Trochę się to zmieniło, bo kobitki zaczynają włazić w męskie zawodowe rewiry, okazuje się, że są niezłe, czasem lepsze, że świetnie same sobie radzą i mężczyźni problem ze sobą zaczynają mieć. Jak utrzymać swoje status quo. To, że mniej zarabiamy na równorzędnych stanowiskach jest tego ewidentnym przykładem, usiłują dać sobie fory. A to takie niemęskie...
Ja osobiście wcale się nie palę, żeby awansować bóg-wie-gdzie i mężczyzn wygryzać skąd się da, spełniam się tu gdzie jestem. Ale gdy widzę, jak mężczyzna rozpoczyna krucjatę w celu udowodnienia mi, że jest lepszy – to mnie to śmieszy i tracę do niego szacunek, zwłaszcza jeśli przenosi to na życie osobiste i układy z kobietą. Człowieku spełniaj się sam, swoim kosztem i swoją wartość dla samego siebie poznawaj. A jak poczujesz się dobrze ze sobą – przyjdź i potraktuj ją jak równorzędną partnerkę, która nie musi ci nic zawdzięczać, z którą chcesz być dla niej samej. Oczywiście związek to coś gdzie się daje i bierze, ale przecież nie chodzi o wartościowanie co komu i ile, tylko czy dobrze wam w tej wzajemnej wymianie darów.
Oni tracą grunt pod nogami ale my, kobiety, też. Przynajmniej ja. Nie wiem co bardziej mnie kręci, czy moja praca zawodowa, czy szeroko pojęte zajmowanie się domem. Z jednej strony chciałabym zachować tradycyjne role, z drugiej oczekuję partnerstwa czyli poważnego traktowania. I sama też jego poważnie chciałabym traktować. To, że facet okazuje swoją niepewność przez werbalne udowadnianie mi swojej wyższości, nie przysparza mu szacunku w moich oczach. Pomieszałam trochę ale myślę, że złapiecie o co mi biega.

Generalnie bardzo cenię mężczyzn, prostotę ich logiki, swoistą dezynwolturę umysłową, aktywność, nawet silniejszą potrzebę awansu zawodowego czy społecznego ( przy uznaniu równego startu płci), umiejętność posiadania pasji, honoru, w sumie szczerość dużo większą niż szczerość kobieca. Chcę, by byli silni i pewni siebie, żebym ja mogła być słabsza, co jest moją naturą. Żebym mogła nadal uwodzić słowem, spojrzeniem i nóżką w wysoki obcas odzianą. Tak, potrzebuję prawdziwego mężczyzny w naczeniu klasycznym, a nie niepewnego siebie chłopczyka, który boi się kobiet i ich siły, a by udowodnić swą wielkość wykorzystuje tradycyjne ograniczenia.