Urodzony na cmentarzu. Część III

W Szklarskiej Porębie zaczęłam poznawanie artystycznego świata. Kiedyś pojechałam do Pławnej. Obejrzałam galerię, podobało mi się. Dom pełen rzeźb, obrazów, kominek, wielka posesja pełna drewnianych masek, lalek, kamiennych rzeźb. Miliński – wypasiony – tak bym teraz powiedziała, siedział pod wielkim parasolem, w grupie młodych ludzi, mówił. Miałam ochotę zagadać, przedstawić się ale.. nie miałam śmiałości. Czemu ? Przecież gadam bez oporów ze wszystkim co ma uszy na tym świecie. Może ta nieśmiałość przez to, że go w myślach kiedyś tak fatalnie potraktowałam ?
„Urodzony na cmentarzy” – pożyczyłam tę książkę od Lidki Śniatyckiej. Kiedyś gawędziłyśmy sobie mile przy kawie w ogrodzie i nagle Lidka weszła na temat Milińskiego. Oczy zapłonęły, z zachwytem zaczęła o nim mówić. O człowieku, który kiedyś przez nikogo poważany nie był. Tytuł mnie zniesmaczył – gra pod publiczkę, nieszczęśliwy, brudny, zły.. czysta komercja, reklama. Mój zaprzyjaźniony telewizyjny dziennikarz mówi, że przyjedzie do mnie na wernisaż jak tylko krew się poleje – inaczej tv mu materiału nie kupi – takie są potrzeby społeczne, tv wychodzi im naprzeciw. Miliński też wie, zna ludzkie slabości.
Przeczytałam. Książka jak książka, dobrze napisana. Fajnie się czyta jakby się plotek o znajomych słuchało. Opowieść o życiu artysty – menela, który wychodzi na prostą. Nono.. ten Miliński ma łeb do interesów, dobrze się sprzedaje.