DROGA

fotka Macusa Bredta z okna Domu Hauptmannów

Moja droga do pracy i powrotna do domu jest tak nieprzytomnie piękna, że czasem aż boję się, że kiedyś nie zauważę szosy. Jadąc do pracy, jadę w kierunku gór. Po prawej mam wyniesioną, zabudowaną lub zalesioną skarpę, po lewej - rozległą przestrzeń dolin zakończoną górskimi pasmami, niższymi, wyższymi, rozłożonymi na wielu przenikających się planach. Czasem jest tam różowo od podświetlanych słońcem mgieł, czasem mlecznie smugowato z czarnym pofałdowanym horyzontem. Czasem w dolinie ciemno od chmur, promieniście - na szczytach. Taki widok obserwowałam ostatnio. Z tym, że rzęsiście oświetlone były nie szczyty lecz całe pasmo górne, czytelne w najdrobniejszych szczegółach, przy półmroku, w którym tonęły pasma niższe. Aparat fotograficzny, nawet niezły, nie odda tych cudowności.

Potem wjeżdżam do Szklarskiej Średniej, przez moment jadę w kierunku nad którym dominuje Szrenica pocięta wstążkami nartostrad. Dzisiaj wyglądała niesamowicie. Była bardzo wyraźna, przysunęła się do drogi, czytelne były poszczególne drzewa, wypatrywałam narciarzy na stoku. Natomiast wierzchołek, jakby niedokończony, rozmywał się w lekkich, smugowatych mgiełkach, nie tworząc wyrazistego konturu. Coś pięknego. Za każdym razem jest inaczej.

Pochodzę z Kielc, właściwie z Rzeszowa, z rejonów od wieków polskich. Gdy przyjechałam tutaj nie mogłam przyzwyczaić się do tej nie swojskiej architektury, do wytyczonych w górach ścieżek.. takich wymurowanych – ingerencja człowieka i cywilizacja była widoczna gołym okiem, psując naturę. Początkowo, przez pierwsze dwa lata, czułam się tutaj jak na wakacjach. Potem wrosłam ale nie na tyle by wiedzieć, że nie mogę już mieszkać gdzie indziej. U siebie poczułam się dopiero gdy zagospodarowałam ogród i przeniosłam się z pracą do Szklarskiej Poręby. Co oczywiście było dość rozciągnięte w czasie. Mimo wszystko nie czuję się tutaj tak jak w rodzinnych stronach. Tam wszystko jest z dziada pradziada, ma swój sens i swoje miejsce, wynika jedno z drugiego. Tu jestem osadzona w pejzażu lecz bardzo mocno wyczuwam tę obcość, granicę, za która jest już tajemnica. I czuję odrobinę winy, że zajmuję czyjś dom od pokoleń budowany.
Może dlatego, że nie urodziłam się tutaj. Byliśmy kiedyś z wystawą w Kazimierzu nad Wisłą, spędziliśmy tam trzy fantastyczne dni. Po wernisażu, po weselu artystycznym na rynku, na lekkim rauszu powędrowaliśmy na Plebankę. Dużo nas było, trójka od nas – Dolnoślązaków, przyjaciółki: łódzka i warszawska, które przyjechały na wystawę… Rozbujała się dyskusja na ten właśnie temat. Czy jesteśmy u siebie, jak czują to oni. Zupełnie mojego problemu nie czuły Warszawianka i Łodzianka, nie czuli też Dolnoślązacy – urodzeni i wychowani już tutaj, mimo, że oboje z rodzin sprowadzonych spod Wilna i spod Przemyśla. Tylko ja, jak jakaś naznaczona.. czy miejsce urodzenia i dzieciństwa ma aż takie znaczenie ? Gdy mówię o rodzinnych stronach, myślę o Sandomierzu, Opatowie, Kielcach...