gabinecik

Niektórzy wolą bogato wyposażone wnętrza z ciężkimi meblami – wyraz pewności i stabilności życiowej, ja tam wolę „namioty” z przestawnymi ściankami, lekkimi mebelkami, możliwość zmiany scenografii w zależności od nastroju. Nie stać mnie na wymianę garnituru mebli czy przemalowania ścian na kolor śliwkowy lub ecrú przynajmniej raz w roku, bo zmieniły mi się chęci. Kiedyś mąż mi kupił kolosalną skórzana kanapę i dwa fotele – krowy, by zapobiec ciągłym wędrówkom mebli, wymagających od niego skupiania uwagi, czym mi podciął mi tym skrzydła okrutnie. Bo zmiany to moje jestestwo. Tymczasem może taka powinna być norma ? Zamiast zajmować się przesuwaniem wielkogabarytowych mebli, nocami rozpatrywać wersje ustawności pokoju czy pracowni, człowiek powinien zająć się ważniejszymi sprawami ?Nie.. to przytłaczająca cecha burżuazyjnego drobnomieszczaństwa, konwenansu, mienia –nie bycia. Prawda ?

Ale mi poszło… A czy muszę uzasadniać chęć pokazania jednego takiego małego gabineciku ?

Wg definicji gabinet to pomieszczenie przeznaczone do pracy umysłowej, audiencji, do przechowywania kolekcji zbiorów lub podręcznych ksiąg, pomocy naukowych itp. Pojawił się w architekturze pałacowej w XVI wieku, szczególnie popularny od XVIII do XIX wieku.

Tyle teoria. W praktyce – a trochę po pałacach jeździłam – gabinet to miejsce pana domu. Z reguły jedno z najbardziej reprezentacyjnych wnętrz i dworków i pałaców. Przynależnym mężczyźnie, jak buduar – bardzo strojne, o znamionach intymności, wnętrze przynależne kobiecie. Najbardziej wyrazisty podział widziałam w przepięknym pałacyku użytkowanym obecnie przez AWRSP, w Lubinicku koło Świebodzina. Może dlatego, że był tam komplet architektonicznego wystroju atrybuowany płci ( w czasach przedfeministycznych). Neorokokowy, kremowo – różowo - złoty buduar kobiecy, pełen luster i, wydawałoby się - zapachów, skontrastowany z boazeryjnie brązowym, majestatycznie ciężkim (nie do ruszenia), pełnym rzeźbiarskiego detalu myśliwskim gabinetem męskim. Dębowy parkiet, boazeria, kominek, strop – wszystko pod kątem mężczyzny i jego pasji. Przepiękne dzięki konsekwencji stylowej, choć mówię - udusiłabym się w czymś takim.
Fotki, dość mizerne, usiłują unaocznić piękno późnego biedermeieru w fabrykanckiej willi z końca XIX w. Jest tam zbyt ciasno, żeby moim mizernym aparatem ująć całość, ponadto pokój pełni teraz funkcję przedszkolnej szatni, więc zawalony jest półeczkami na ubranka i kolorowe buciki dzieci. Choć piękno to rzecz gustu, jednak docenić wypada rzemieślniczy majstersztyk. W przebogatym wnętrzu nie udało mi się zlokalizować buduaru. Nie było pani domu, czy jak ?

Na fotkach – gabinecik w willi fabrykanckiej Rodziny Winkler. Gryfów.

Od góry: 1. Strop 2. Detal stropu z monogramem właściciela 3. Strop w aneksie (wieża) 4. Boazeria ścian 5. Awers i rewers drzwi