Powoli tu wracam

Bardzo dawno nie pisałam tutaj. Już tak długo za dużo i za szybko się dzieje, że brakuje czasu na skupienie. A może puścieję ? Wystarczają mi krótkie wrzutki na fb, ups.. wystarczały .. Jakoś czuję, że tam też nie mam o czym pisać.  Znaczy robię się pusta. Brakuje mi miejsca, gdzie możnaby pogadać naprawdę szczerze, chyba brakuje mi anonimowości.

piątek 13 lipca

Byłam dzisiaj w Jeleniej Górze. Na kawie na rynku, w bardzo sympatycznej, maleńkiej kawiarence. Siedzieliśmy sobie pod arkadami, spoglądając na rynek.  Dla moich towarzyszy to codzienność, ja byłam pierwszy raz od bardzo dawna. Podobało mi się miasto, którego w sumie nie lubię.
Pochwaliłam się, że piszę bloga. Na wyrost, powinnam powiedzieć: pisałam, bo to co robię teraz o pomstę do nieba woła.  Ale.. tak sobie myślę.. nic mnie już chyba nie interesuje. Więc pora skończyć.

wystawa Rząsów

Antoni Rząsa, Los człowieka- fragm.

  W piątek otwarłam wystawę zakopiańskiej Rodziny Rząsów. Zanim to jednak nastąpiło przeżywaliśmy horror niedoczasu. Wystawa KARPIGRAFIA Kułacza-Karpińskiego, koncert fortepianowo-wokalny w oparciu o pieśni Anny Teichmueller do tekstów Carla Hauptmanna, no i Rząsy. A wszystko w dwa tygodnie. Do tego przywieźli nam fortepian, spakowaliśmy wystawę Hofmana - do Tarnobrzega pojechała, więc musieliśmy przebudować wystawy w muzeum. Ale wszystko udało się, poznałam świetnych ludzi i, na koniec, zaczynam urlop !!!!!!  Wystawa Rząsów to słynny Antoni Rząsa, jego żona, fotograficzka - Halina Rząsowa, współcześnie tworzący syn - Marcin Rząsa, jego żona, też fotograficzka  - Magda Ciszewska-Rząsa oraz trójka dzieciaków: Franek, Helenka i Marta. Poznałam ich ciut bliżej - mieszkali u mnie. Fanatycy górskiej włóczęgi. Magda jest instruktorką narciarstwa, Marcin - przewodnikiem tatrzańskim.  Te kilka dni u mnie spędzili właściwie w górach. A wieczorkami gawędziliśmy na tarasie sącząc trunki rozmaite. Oczywiście poza, dość trudnym dla mnie dniem montażu wystawy. Wolę robić sama, więc w końcu poddałam się i oddałam im sale. Zrobiłabym wszystko inaczej.

Z cyklu Dachnów - Halina Rząsa

Fajny tekst do katalogu napisała im prof. Dorota Folga-Januszewska, więc wrzucam tu kawałki, zazdroszcząc jej lekkości pióra.

      "Jeśli już jakiś gen twórczości znajdzie sobie schronienie w ciele rzeźbiarza, a ten z kolei spotka swoją  prawdziwą miłość – może  pojawić się na Ziemi nowa republika artystów.  I tak się stało w przypadku Rodziny  Rząsów. Mieszkają  w Zakopanem, które  samo w  sobie  jest  kolonią  wielu  twórców,  ale w tej kolonii Rząsy/Rząsowie pełnią rolę totemiczną  - oznaczają to miejsce swoją sztuką, odrębną w każdym indywidualnym twórczym przypadku, a jednocześnie zanurzoną w tym samym morzu gór. Gór, które nie tylko są obecne jako formy widziane, ale w równej mierze wibrują jako  byty zdobywane  fizycznym wysiłkiem wędrówki i narciarskich szaleństw.          

 Pojęcie res publiki artystów jest w tym wypadku ważnym określeniem - bowiem wszystko co powstaje wokół Galerii Antoniego Rząsy w Zakopanem jest „rzeczą pospolitą” - czyli własnością wszystkich, którzy lubią patrzeć, rozmawiać i rozumieć. 

(...) Miejscowość położona jest blisko  Futomy,  gdzie  urodził  się   Antoni  Rząsa  i   gdzie często powracał. To właśnie w Dachnowie  w 1964 roku Antoni znalazł energię do wytężonej  pracy nad cyklem rzeźb, wspomagany przez Halinę z Żyłów - Vogel Rząsową. Oboje poszukiwali Wiecznych Znaków: Halina fotografując pobliskie pejzaże, których częścią były cmentarze różnych wyznań, z lasami  pochylonych krzyży;  Antoni - nadając drewnu  formę i znaczenie. Przestrzeń między Dachnowem a Zakopanem stała się  drogą sztuki, trzeba było pod koniec twórczego sezonu wynająć wagon kolejowy, aby przewieźć powstałe rzeźby do podhalańskiego  domu.

        

Magda Ciszewska-Rząsa, z cyklu węgierskiego Zemplen

 

Marcin Rząsa, bez tytułu

    Wiele lat później w naturalnym cyklu pór czasu - przyjechał do Dachnowa z Zakopanego ich syn - Marcin Rząsa, także rzeźbiarz i jego żona Magdalena Ciszewska Rząsowa. Fotografie  Magdy rozpoznały Wieczne Znaki Antoniego, sprytnie poukrywane przez miejscową ludność  w kapliczkach o trójkątnych zwieńczeniach pod dachami  domów.   

    Minęło 50 lat, w dachnowskich zakamarkach wiary zamiast Matki Boskiej Bolesnej lub Frasobliwego - zaczęły pojawiać się nowe opiekuńcze wizerunki, czasem talerze satelitarnej łączności lub tylko symboliczne pustki niezrozumianego błogosławieństwa. I choć zmieniło się wiele w okolicznym pejzażu,  Wieczne Znaki narodziły się ponownie w rzeźbach Marcina - figurach marzeń, których głowy siłą wyobraźni i symbolu stają się wszystkim, czym tylko chcą. (..)"

 

Na wystawę zapraszam, do czytania katalogu również. Wystawa trwać będzie całe lato, a potem wróci Wlastimil Hofman. Zdjęcia, które publikuję są autorstwa Magdy Ciszewskiej-Rząsy.            

dekadencja

Jest prawie koniec czerwca. Mój stan bez zmian.

dekadencja

Czyli pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl, gdy myślę o życiu. Cholera !!!! Nic mnie nie cieszy, praca mnie nudzi,  ludzie wkurzają. Chyba pojechać muszę gdzieś.

Szklana Kuźnia

Magda Kuźniarz, właścicielka Szklanej Kuźni czyli miejsca, które jest domem i pracownią, jest bohaterką mojej najbliższej wystawy. Piszę Magda jest bohaterką, bo raczej ona, jej osobowość jest tematem wystawy.  Za nią stoi cały Wolimierz z tą swoją historią i legendą.  Piszę też - domem i pracownią, bo nie da się tego rozróżnić. Jedynym rozróżnieniem jest to, że w pracowni stoi piec i surowce szklarskie, poza tym szkło jest wszędzie.  I drewno i obrazy i mnóstwo rzeczy, których nie ma w zwykłych domach i które do niczego nie służą a tworzą tę smakowitą, artystyczną aurę.  Jest też w tym domu coś co mnie powala - widok od podwórka, na rozległe, płaskie łąki z górami na horyzoncie.  

Fot. Maja Kasztelan

Magda jest wrocławianką, absolwentką  Wydziału Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego ASP. Dyplom rozszerzyła o aneks z malarstwa u Stanisława Kortyki.
Z wielkiego, rozkwitającego Wrocławia przeniosła się na prowincję, powiem więcej - totalną prowincję. Kupiła stary dom w Wolimierzu, wyremontowała, otwarła warsztat szklarski.  Czemu ? Pewnie na fali boomu na podgórskie wioski. Nie mówię, że to był główny powód, bo nie wiem ale co tu dużo pisać, w 2002 roku Wolimierz był sławny. Stacją Wolimierz, Kliniką Lalek i tłumem innych artystycznych dusz, miejsce kultowe - jak to się drzewiej mawiało. Tak było dawniej, bo teraz się trochę zmieniło.  Nie wiem czy nie żałuje. Teraz w Wolimierzu mieszka i prowadzi warsztaty, w Łomnicy - z drugiej strony Jeleniej Góry prowadzi galerię autorską, często jest poza domem, jakby znudził ją trochę Wolimierz, którego mieszkańcy częściej odwiedzają  np. Meksyk niż są w domu. A może to samotność ? Bo takie artystyczne wsie  barwne stają się tylko na chwilkę, od święta, od imprezy do imprezy. A na co dzień jest .. codzienność, praca, deszcz, praca, lato, praca, zima, i tak dalej. I samotność jak smużka dymu sączy się poprzez te dnie i noce.  :)))))) Takie opowieści o bogatym artystycznym życiu na wsi można między bajki włożyć. Choć chyba trudno o samotność w domu zwykle pełnym ludzi, którzy przyjeżdżają towarzysko i na warsztaty.
Zresztą tych artystów w Wolimierzu jest coraz mniej.  Przyjeżdża się zobaczyć legendę, widzi się malowniczą wieś i dziwi się człowiek, że trochę ona bez życia. I tylko Jemiołka się snuje po łąkach z wielkim psem - przybłędą. Poza lipcem, kiedy w dni festiwalu kultur zjeżdżają tam światowe tłumy.   
Czy Magda jest dobra w tym co robi ?  Nie wiem, szkło artystyczne to trudna materia. I choć miałam okazje je bliżej poznać - nadal nie wiem. Magda rzadziej robi rzeczy stricte artystyczne, częściej użytkowe o niewymyślnej formie, w których znaczenie ma masa szklana. Nie czysta i przejrzysta, lecz różnorako barwiona, pełna bąblastych struktur, nacieków i pęknięć. Myślę, że sama masa najbardziej ją bawi, jej niewyobrażalność, i to co z niej powstanie. Nie forma.  Myślę, że jej sztuka jest życie.
Dawno tu nie pisałam.  I choć najlepiej mi nie poszło - dzięki Magda, że znowu mi się pisać zachciało.