ludzie kultury o pieniądzach nie mówią ?

Dawno, dawno temu, tak dawno ze czasem myślę nawet, że ludzie tyle nie żyją, zaczęłam pracować w muzeum. Wówczas myślałam – tylko na chwilę, zaraz znajdę coś ciekawszego, prysnę stąd. Ale, ku mojemu zaskoczeniu, praca mnie wciągnęła dość mocno, zwłaszcza gdy skrzydła przypięła mi Szklarska i teraz jestem już w wieku, gdy zmiany mogą być ryzykowne. Czemuż więc o nich myślę ? Z jednego, jedynego powodu – finansowego. Muzea, a szczególnie prowincjonalne, nie zauważają faktu, że ich pracownicy jeść muszą, rachunki płacić muszą, dzieci do szkół posyłać muszą – jak wszyscy inni normalni ludzie z krwi i kości na świecie. Podwyżki ? – zapomnij. Ja całe zawodowe życie dorabiam, kosztem czego – już nie wiem, bo skoro robię to całe życie, stało się moim życiem, nie umiem inaczej. Ale żal mi młodych ludzi, którzy ambitnie rzucają się w wir pracy, pełni pomysłów i chęci, by za chwilę rozglądać się za inną, korzystniejszą finansowo, choćby nie w zawodzie. Bo żyć trzeba, świeżo założoną rodzinę utrzymać też trzeba, o kupnie mieszkania nie wspomnę. A dość rzadki w muzeum awans jeszcze rzadziej podpiera podwyżka poborów.

Tak było kiedyś i tak jest teraz, absolutnie nic się nie zmienia. Młodzi przyjmowani na najniższych stawkach krajowych i tak pozostają latami, ich pobory wzrastają jedynie o wysługę lat. Jest nadmiar chętnych, nie podoba się – droga wolna. Stara śpiewka. Waloryzacja płac ? A co to takiego ? Trzynastka ? Kiedyś, dawno temu.., fundusz nagród ? Dostać widoczną podwyżkę można jedynie po zajęciu kierowniczego stanowiska – dodatek funkcyjny rzędu 600 lub 800 zł. Rosną wymagania, zwłaszcza w tych rzekomo bazujących na ekonomii czasach ,realnie maleją pobory. Każdy muzealnik dorabia gdzieś na boku, chyba, że szczęściarz znajdzie posażną drugą połowę.

To rzecz jedna. Druga to ciągła informacja - oszczędzaj, nie ma środków. To gdzie one znikają ? Nie da się pracować efektywnie przy ciągłym niedoborze finansowym. Harcerstwo to szczytna idea ale od profesjonalizmu dość daleka.